Rozmawiamy z Magdą o pomaganiu zwierzętom uchodźców, o najdziwniejszych przypadkach i czego im trzeba

Magda: Od 2019 roku jeżdżę po schroniskach, ale i pomagam bezdomnych kotkom prowadząc w Warszawie projekt

(mieszkam na Placu Bankowym więc taka gra słów), więc już od jakiegoś czasu mam takie know-how o tym, jak działają fundacje, jak rozsądnie pomagać potrzebującym zwierzętom. Do wojny oczywiście nie byłam przygotowana, po prostu mieszkam w centrum Warszawy, wiec naturalnie domyśliłam się, że Dworzec Centralny może być takim punktem, gdzie pojawi się wielu uchodźców i będzie potrzebna pomoc.

Magda: Zawodowo jestem stylistką. A że od zawsze angażuje się w różne akcje, jestem totalna społeczniarą, dużo ogarniam i umiem wiele rzeczy załatwić, to zostałam tam na dłużej. To, co robię dziś, to wynik wszystkich moich inicjatyw wolontariackich od dziecka - od zbierania groszy na Górę Grosza w podstawówce po wybuch pandemii i pomaganie lokalnym biznesom w przetrwaniu.

Magda: Najwięcej jest psów i kotów, ale codziennie zdarzy się jakiś chomiczek albo świnka morska, szczurek czy króliczek. Moim hitem ostatnio była rodzinka szynszyli: mama, tata i malutkie szynszyle. Papugi są codziennie, od małych falistych po większego Żako. Najrzadziej zdarzają się jaszczurki, ale ślimaki mieliśmy już z 3 razy. Ach i ostatnio też przyjechała Pani z 20-letnim żółwiem. Pani wyjeżdżała do Korei, oddała nam więc żółwia na dom tymczasowy, dopóki wojna się nie skończy.

Magda: Ej przysięgam, nie mam bladego pojęcia o potrzebach ślimaków, więc od razu był grany Wujek Google.

Magda: Nie mieliśmy dla nich niestety nic, więc zostawiły nam 0 gwiazdek xD A tak serio ok nie mieliśmy nic, ale 2 km od Dworca jest sklep zoologiczny, więc złapałam szybko uberka i kupiłam dla nich jedzonko. To jest takie jedzonko jak dla rybek.

Magda: Mamy taką dewizę, że nawet jak czegoś nie mamy i coś nas zaskakuje, to staramy się na szybko coś wykminić i nie zostawiać nikogo bez pomocy. Dużo improwizujemy.

Magda: Najbardziej przykre sytuacje sa wtedy, gdy ktoś musi zostawić swojego przyjaciela w Polsce, bo tam, gdzie dostał szanse znaleźć nowy dom: np.w Kanadzie, w USA, w Omanie, czy na Cyprze nie może zabrać go ze sobą. Ci ludzie wyjeżdżają na drugi koniec świata i nie wiedza kiedy wrócą, czy wrócą. I zrzekają się czasem swoich zwierząt nie dlatego, ze chcą, tylko nie mają jak ich wziąć ze sobą ze względu na loty/ograniczony budżet/zasady lokum na miejscu.

Magda: Trzeba zapewnić im bezpieczną podróż, wiele z nich nie jest przewożonych w optymalnych warunkach. Np. papugi w baniaku, koty w tornistrze, świnka morska za pazuchą płaszcza. Na Dworcu przekazujemy zwierzakom odpowiednie transportery. Jeśli zwierzaki dawno nie piły, używamy strzykawki z wodą, żeby im pomóc. Kotom udostępniamy kuwety, bo niektóre nie załatwiały się od 2-3 dni.

Albo załatwiały się pod siebie i wtedy trzeba je oczyścić. Zdarzały nam się pieski, którym w transporcie zepsuła się/zaginęła smycz, także ogarniamy nowe szelki, smyczki, aby zwierzak był zabezpieczony, nigdzie nie uciekł. Mamy nawet adresatki, żeby przyczepiać je do szelek albo obroży.

Magda: Jest tego więcej, mamy np. chomiczka w wiaderku po zupie, mamy kota w kartonie, mamy pieska w plastikowym koszyku na grzyby, świnkę morską w pudełeczku na jedzenie.  To jest wspaniałe, że ich opiekunowie wzięli je za wszelką cenę, nie zostawili ich.

Magda: Wspaniali ludzie, kocham, całe dnie wymieniamy się memami, jest u nas mega pozytywny vibe.  Pomimo kontekstu wojny to, co robimy, jest jak jakaś praca marzeń: słodkie zwierzaki, wdzięczni ludzie, moc dobrych słów i wsparcia. Zawodowo: totalny miszmasz. Jest psycholożka, jest studentka koreanistyki, jest kompozytor muzyki, jest specjalista od marketingu, jest modelka, graficzka komputerowa… Ja jestem stylistką. Mamy nawet stewardessę.

Magda: Nie pomagają nam żadne instytucje państwowe, wszystko, co mamy to zasługa prywatnych darczyńców. Czasami zgłaszają się do nas fajne firmy jak Zolux, House czy PsiBufet, ale inne pozostają nieme na nasze apele o pomoc. Rozumiemy, że nie da się też pomóc wszystkim, każda firma ma swoje możliwości, strategie… Ale próbujemy, jak nie drzwiami to oknami. Ostatnio zrobiliśmy akcję:  "Pepco, śpisz?". Kupujemy w Pepco mnóstwo dodatków dla zwierząt (głównie smyczek i szelek), wydaliśmy już tam na luzie kilka tysięcy złotych. Liczymy, że odezwą się w końcu do nas i jakoś wesprą.

Magda: Albo zupełnie biernie odmóżdżam się przy serialach, albo bardzo aktywnie, bo ćwiczę boks. Przy okazji pozdrawiam Akademię Walki. 

Magda: Dzięki!

---