Małgorzata Halber znalazła się na terapii w prywatnym szpitalu psychiatrycznym i mówi o realiach pacjentów, których na to nie stać

Pisarka i dziennikarka

wielokrotnie opowiadała o swoich

Kobieta podjęła leczenie w związku z uzależnieniem od alkoholu i narkotyków, cierpi także z powodu epizodów depresyjnych. Teraz po raz kolejny z powodu

zdecydowała się oddać się w ręce specjalistów w szpitalu psychiatrycznym, o czym poinformowała na profilach w mediach społecznościowych.

Halber opowiedziała, dlaczego zdecydowała się na leczenie w szpitalu:

Po półtora miesiąca siłowania się z tym, czy jestem w stanie wstać, czy nie, leżeniu przy zasłoniętych zasłonach i absolutnym festiwalu nienawiści do samej siebie, położyłam się do szpitala psychiatrycznego. Prywatnego - pisze Halber.

Pisarka trafił do

Przyznała, że chciała skorzystać z terapii finansowanej przez NFZ, jednak to zostało jej odradzone przez jej lekarza:

"Popatrzyła wtedy na mnie i powiedziała: "

" - czytamy we wpisie.

"Posłuchałam jej wtedy, chociaż czułam się z tym źle. Czułam, że ja nie chcę być lepsza. Nie tam, żeby jednoczyć się z ludem (znam takie osoby, które mają takie fantazje i w ogóle romantyzują inną klasę społeczną) tylko dlatego, że to jest NIESPRAWIEDLIWE" - tłumaczy.

Halber

. W prywatnej placówce kobieta ma zapewnioną codzienną prywatną konsultację z lekarzem, regularne rozmowy z psychologiem, a także terapię grupową dwa razy dziennie:

"Moja znajoma z potworną nerwicą lękową czeka czwarty rok na konsultację terapeutyczną. Bo jest w tej większości, której nie stać na to, żeby iść prywatnie. Te spotkania z terapeutą sponsorowane przez NFZ odbywają się raz na dwa tygodnie, a czasem raz na trzy. Nie wiem, kto za to odpowiada w ministerstwie, ale dobrze by było, gdyby przeczytał cokolwiek o psychoterapii, bo tam jest napisane, że żeby proces był skuteczny, zalecane jest cotygodniowe podtrzymywanie i pogłębianie relacji terapeutycznej" - wyjaśnia Halber.

Dziennikarka opowiedziała też, jak wyglądał jej wcześniejszy pobyt w publicznej placówce:

"Leżałam w państwowym szpitalu. Na materacu na korytarzu, w stołówce między gabinetem zabiegowym a palarnią. Lekarz pytał mnie w obecności dziesięciu stażystów: "Jak się pani dzisiaj czuje?", zapisywał i szedł dalej. O psychologu to może nawet nie będę wspominać" - opisuje.

"

Czy k*rwa naprawdę nie można by było budżetu państwa ustalać tak, że w jednym roku na edukację i służbę zdrowia, dwa sektory, które naprawdę powinny niwelować nierówności społeczne, że w jednym roku tyle, co na zbrojenia, poszłoby właśnie na służbę zdrowia?" - dodała na koniec.